سلام عزيزم

شب آدينه ات طلايي

نوشتي با من باش اومدم پيشت تا باهت باشم ..........

پستت خيلي قشنگ بود خوش بيني و بدبيني، هرکدوم جايي داره!

نهج البلاغه :

إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلَاحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ- ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ- وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ- فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ

هنگامى كه نيكى و نيكوكارى، روزگار و مردم را فراگرفته باشد، اگر كسى به شخصى كه كار زشتى از وى سر نزده گمان بد ببرد، براستى كه ستم كرده است و هنگامى كه بدى و بدكارى بر روزگار و مردم، چيره است اگر كسى به كسى خوش گمان باشد، براستى كه خود را فريفته است .

شرح :

اميرالمومنين عليه السلام در اين حکمت مي خواهند معياري به دست ما دهند که متناسب با وضعيت زمانه و روزگار عمل کنيم. عقل هم همين حکم را دارد که در ميان انسانهاي بدکار و فاسد ، گمان خوب ساده لوحي است و در ميان انسان هاي خوب و پرهيزکار گمان بد ، سخت گيري و گناه است.

خداوند در قرآن کريم سوره نور آيه 12 مي فرمايد:

َوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْراً وَ قالُوا هذا إِفْكٌ مُبينٌ

آيا سزاوار اين نبود كه چون (از منافقان) چنين بهتان و دروغها شنيديد مردان و زنان مؤمن حسن ظنّشان درباره يكديگر بيشتر شده و گويند: اين دروغى است آشكار؟

با کمي دقت، به روشني فرمايش حضرت امير در آيه بالا مشخص است. انسان مؤمن سخني را که به ناحق و از طرف منافقان و بدکاران گفته شده رها مي کند و به آن بدگمان مي شود و در مفابل به مؤمنان حسن ظن خودش را حفظ مي کند و حتي طبق آيه به آن مي افزايد.